گسترش شهرنشینی و کاربرد وسایل نقلیه و نیز تغییر مشاغل به سمت مشاغل بی تحرک و اغلب در وضعیت ساکن، موجب کاهش قابل توجه تحرک روزانه افراد شده است. پیشرفت این سیر کم تحرکی در دوران کودکی و نوجوانی نیز کاملا مشهود است. از یک طرف قرارگیری دانش آموزان در سنین رشد جسمی و ذهنی و از سوی دیگر ارتباط مستقیم اغلب بیماری های مزمن بزرگسالان با بی تحرکی و چاقی کودکان ایجاب می کند تا فعالیت بدنی و ورزش در زمره اولویت های آموزشی دانش آموزان در مدارس قرار گیرد. ارتقاء آگاهی و نگرش دانش آموزان در زمینه فعالیت های بدنی می تواند موجب بهبود عملکرد آنان در زمینه انجام فعالیت بدنی متناسب با سن و شرایط زمینه ای آنان شود.
شواهد مستدل موجود نشان می دهد که کم تحرکی در بسیاری از کشورها در حال افزایش است. در حال حاضر کودکان و نوجوانان به ویژه ساکنین شهرهای بزرگ فرصت اندکی برای انجام فعالیت های بدنی در یک محیط ایمن و مناسب بویژه در شهرهای بزرگ را دارند، بنابراین تاکید زیادی بر ادغام فعالیت جسمی در زندگی روزمره و استفاده از فضاهای امن موجود در اماکن عمومی از جمله مدارس وجود دارد.
از جمله عوارض کوتاه مدت اضافه وزن و چاقی کودکان می توان انزوای اجتماعی و اختلالات روانشناختی و همچنین پایین بودن سطح خودباوری و اعتماد به نفس را نام برد. این قبیل کودکان و نوجوانان توسط همتایان خود به صفات نامناسبی مانند زشت و تنبل خوانده می شوند و ممکن است مورد آزار و انزوای اجتماعی قرار گیرند. همچنین ممکن است این کودکان نسبت به همتایان خود که وزن طبیعی دارند در معرض بیماری های جسمی بیشتری از جمله اختلال چربی خون، کبد چرب، ناراحتی های گوارشی، بیماری قلبی و مشکلات غدد درون ریز باشند. در خصوص روش های پیشگیری و مقابله با معضل چاقی به ویژه در کودکان و نوجوانان، تحقیقات متعدد نشان داده اند که همکاری مجموعه نهادهای مختلف اعم از خانواده، مسئولین مراکز بهداشتی، آموزش و پرورش، شهرداری ها، رسانه های گروهی بویژه تلویزیون، و تولید کنندگان مواد غذایی بسیار ضروری است. در واقع راه کار واحدی در این مورد وجود ندارد و صرفا با بکارگیری استراتژی های مختلف امکان پیشگیری و کنترل اضافه وزن و چاقی و به دنبال آن تامین سلامتی افراد جامعه میسر خواهد بود.